Na een korte maar goede eerste nacht in het huis van ons gastgezin, en na eindelijk weer onder een warme douche te hebben gestaan, worden we (Martijn, Luuk, Stefan en ik) verwezen naar het terras waar een keurig gedekte tafel klaar staat vol met lekker- en minderlekkerneijen. Zoals op de foto te zien is, staat er bijvoorbeeld een schaal met heerlijke koekjes en een bord met broodjes met room en salami of vis. Weliswaar lag er op een ander bordje een "gehaktbal", waarvan we na 1 hap al merkten dat het niet hetzelfde soort gehaktbal was zoals we die in Nederland gewend waren. Later op de dag kwamen we erachter dat het inderdaad gemaakt was van de ingewanden van een varken... De sfeer tijdens het ontbijt was een aparte vorm van gezellig; we praten door middel van zinnen te typen op Google Translate en dat dan aan elkaar te laten lezen. De jongen van het gastgezin praat namelijk geen woord Engels, wat jammer is, aangezien het ons een hele vriendelijke jongen lijkt. Na het ontbijt vertrekken we naar de kerk, wat ongeveer een kwartiertje lopen is.

Aangekomen bij de kerk (het is nu 9:30 en de dienst is al een tijdje bezig), doen de dames een hoofddoek op, en als alles goed zit, gaan we naar binnen. Nou ja, naar binnen... het is erg vol, dus we staan half binnen en half buiten in de deuropening. Dit is ook helemaal niet vreemd; mensen lopen continu naar binnen en buiten tijdens de dienst. Heel anders dan bij ons, dat wanneer je als je 1 minuut te laat de deur binnen komt, iedereen zich omdraait en je aan kijkt. Olga loodst ons mondjesmaat naar binnen zodat we de dienst goed mee kinnen maken. Het deel wat wij hebben meegemaakt is totaal anders dan we gewend zijn; we moeten staan want er zijn nauwelijks bankjes, en er wordt alleen maar "gepraat'in de vorm van gezang door de priester die achter een wand, het altaar, staat aan de achterkant van de kerk. Aan de zijkant staat een groepje mensen dat een soort antwoord geeft op de tekst van de priester, ook dit is in de vorm van gezang. De dienst loopt ten einde, er wordt nog wel "gezongen" door de priester en het koortje, en ondertussen komen de mensen naar voren om kruisjes te slaan en een kus te geven op een afbeelding van Jezus en verlaten de kerk. Voor mijn gevoel onderbreekt de priester het gezang als hij door heeft dat mensen de kerk al beginnen te verlaten, zodat hij de kerkgangers kan vertellen over de speciale gasten; we worden naar voor in de kerk geroepen. Er wordt verteld over wie wij zijn, waar we vandaan komen en wat we doen (voor onder andere Moldavië). De mensen zijn erg dankbaar dat we aan hun denken en wensen ons alle goeds en liefde toe. Toen de priester klaar was ons voor te stellen en we door de menigte de kerk verlieten, viel mij op dat iedereen die ik onderweg aan keek, ons een dankend knikje gaf met een lach op hun gezicht, iets wat mij persoonlijk wel raakte en me een soort tevreden gevoel gaf over wat we voor ze kunnen betekenen.

Toen de kerk dienst klaar was, konden de spelletjes beginnen. We hadden vanuit huis oer-Hollandse spelletjes meegenomen, zoals koekhappen en spijker poepen. Veel jeugd bleef de hele ochtend hangen om de spelletjes mee te spelen. Toen om 1 uur alle kinderen en ouders weer weg waren, hadden we wat vrije tijd voor onszelf en zijn we naar het meer gelopen om te zwemmen, waarbij de Moldavische jongens van een hoge brug af het water in zijn gesprongen. Zelf zijn wij rustig naar beneden gelopen en er vanaf de zijkant ingesprongen. Na een lekker verfrissend uurtje dobberen, waren we om half 4 terug bij kerk. Hier hebben we placinta's gemaakt; een soort saucijzenbroodje, maar dan gevuld met kersen, geitenkaas, appel of aardappel, en gingen we pannenkoeken bakken waarvan het beslag met 5 vorkjes moest worden geklopt. Toen we begonnen met het bakken van de pannenkoeken, stonden de Moldaviërs al klaar met 8 telefoons die vol gericht waren op het fornuis, en toen de eerste pannenkoek geflipt werd, hoorde je bewonderenswaardige geluiden en wilde iedereen het ook proberen. Toen ze klaar waren, werd gelijk het diner opgediend, en en onze buikjes weer voor een klein beetje gevuld te hebben, stond de boer van onze gastjongen klaar met de auto om ons thuis te brengen.

Na even t hebben gedoucht, gingen we naar het café waar de cultuuravond gepland stond. De computer met beamer stond al klaar, maar na een halfuurtje begon daadwerkelijk de presentatie. Er werd verteld over hun jeugdclub, war ze allemaal hebben gedaan qua uitjes en goede doelen, en werd er een filmpje laten zien over Moldavië en het plaatje Varatic. Hierna lieten we het filmpje zien wat wij hadden gemaakt over onze levens in Nederland en hebben verteld over wat we gedaan hebben ter voorbereiding voor de deze reis. Na het filmpje konden eindelijk de pannenkoeken worden gegeten die eerder die middag waren gebakken. Het was de bedoeling dat er een paar geproefd zou worden en de rest bewaard voor de ouderen voor de volgende dag, maar zoals wel vaker deze reis, verliep het niet volgens plan en waren de pannenkoeken binnen een mum van tijd op. De avond werd weer afgesloten met het Moldavische dansje dat we op het kamp hebben geleerd.

We hebben de avond weer afgesloten in de discobar; een spannende naam voor iets dat eigenlijk alleen een rustige kamer is met banken en tafels, en waar de tv aan staat en de muziek op zacht. In een aangrenzende kamer stond een pooltafel waar we een potje Russisch pool hebben gespeeld, waar we in eerste instantie weinig van begrepen. Aangezien we moe waren, gingen we op tijd weer naar huis. Dezelfde seconde dat wij opstonden, stond de broer van onze gastjongen alweer op om met ons mee te lopen. Niet naar huis, maar weer naar de auto waarin hij ons thuis bracht. Bij thuiskomst, rond 00:30, werd er gevraagd of we honger hadden en nog een diner wilden, maar deze hebben we dankbaar afgeslagen en zijn we lekker gaan slapen, want de volgende dag moeten we weer om 8 uur aan het ontbijt zitten.

Slaap Lekker,
Robbert