Na een uur of 7 slapen stonden we weer fris en fruitig naast ons bed, klaar voor de laatste volledige dag in het dorpje Varatic. Het ontbijt bij het mannenhuis bestond uit boekweit, de favoriete maaltijd van veel Moldaviërs. Onze topkok was de moeder van Costea, de jongen waar onze jongens slapen.

Het huis van Costea is mooi en ze hebben het goed voor elkaar. Toch is de inrichting ook typisch Moldavisch. Het eigen gezin: Costea, zijn broer en zijn ouders, leeft in een relatief klein gedeelte van het huis. Het gedeelte waar wij slapen is bijna twee keer zo groot als hun eigen huis. Dit deel is puur voor gasten, familie en vrienden die in de zomer op bezoek komen.

Na het ontbijt gaan we naar de kerk waar we in drie groepen worden verdeeld. Een groep gaat met de Moldavische dames Olga en Lina mee schoonmaken bij twee oudere vrouwen. De andere twee groepen gaan beide een huis op knappen van een oudere vrouw. De gaten worden opgevuld met stenen en een soort gips. De voorzijde wordt helemaal geschilderd.

Een van de oudere vrouwen heeft een huis met grote gaten in de voorgevel die vakkundig worden hersteld, door Bernard en de priester. Deze vrouw ligt heel de ochtend op bed omdat ze ziek is. De volgende dag krijgen we verschrikkelijk nieuws: dezelfde vrouw is de daaropvolgende nacht overleden.

Onze coördinator/gids/tolk/begeleider/alleskunner Mihai vertelt ons dat deze vrouw al een tijdje wist dat haar huis opgeknapt zou worden en dat het in Moldavië normaal is om huizen extra mooi op te knappen en schoon te maken zodra iemand overlijdt. Dit doen ze zodat de ze een mooi huis willen achterlaten voor de familie. Dit maakt het verhaal dan ook erg mooi. De vrouw wist namelijk dat er zoveel mensen en jongeren om haar heen waren om speciaal haar huis op te knappen. Ze werd niet vergeten en zo begon haar laatste reis.

Na een lunch bij de kerk, die wederom speciaal voor ons bereid wordt door dezelfde vrouwen uit de gemeente, gingen we voedsel pakketten en hygiënische producten bij de (armere) ouderen brengen. Iedere Nederlander ging met 2 Moldavische jongeren mee. Zo mocht ik, Luuk, met Olga en Lina mee. Deze twee meiden verdienen het om extra in het zonnetje te worden gezet. Bij elke activiteit zijn zij de eerste en de laatste die aanwezig zijn en dat terwijl Olga alleen met haar kleinere zusje woont en dus ook voor het huis en haar zusje moet zorgen. Haar ouders wonen en werken in Duitsland. Wat een respect voor deze meiden!

Na een zware dag verdienen we wat ontspanning en daarom gaan we met z'n allen zwemmen in de rivier. Deze rivier scheidt Moldavië van Roemenië.

Na het afkoelen in rivier is het tijd voor nog meer gezelligheid: ‘frituren’ op een kampvuur. Echter zit hier ook een keerzijde aan, het officiële afscheid vind hier ook plaats. Door de heerlijke aardappeltjes van het kampvuur zijn we onze hunkering naar een lekkere Nederlandse vette hap meteen vergeten.

Vervolgens vertelt iedereen persoonlijk wat hij of zij van deze week vond. De jongeren, de begeleiders, de priester, Moldaviërs en wij Nederlanders hadden allemaal erg mooie woorden. Zo begon een van de Moldavische jongeren dat hij verbaasd was dat hij op de eerste dag in het zomerkamp voor het eerst mensen hoorde die vloeiend engels konden spreken (wij dus). Een meisje van een jaar of 12 zei dat ze veel meer lachte na deze prachtige week, dit zei ze zelfs in het engels! Vele jongeren vonden het de mooiste week uit hun leven. Na een prachtige groepsfoto, heel veel knuffels, heel veel lachen en heel wat tranen verder was het officiële afscheid ten einde.

Het was inmiddels bijna 12 uur 's avonds. Dat betekent dat Ilse haar verjaardag bijna begint en de stoel werd al klaar gezet op de enigszins oneven weg. Met hulp van anderen lukt het dan toch meer dan prima om op te stoel te blijven staan. Haar verjaardag begon met een felicitatie gezongen in drie verschillende talen, wat een feest!

De laatste nacht gingen enkele jongeren vissen om 5 uur s'ochtends. Dit is de beste tijd om te vissen. Vroeg uit de veren en op naar de brug was het devies.

Nadat Martijn met beginnersgeluk (natuurtalent) 3 vissen uit het water toverde was het tijd om deze bij de kerk te fileren.

Nu was het toch echt tijd, tijd voor het aller laatste afscheid van het beeldschone Varatic en de mooie mensen die hier wonen. Bijna alle Moldavische jongeren namen de moeite om ons nogmaals uit te komen zwaaien. Een brunch, met ditmaal de Moldavische variant van pannenkoeken, luidde het afscheid in, gevolgd door een uur lang vol knuffels, honderden foto’s met elkaar en tranen bij iedereen. Maar dit waren allemaal tranen van intense blijdschap omdat we allemaal hele goede vrienden erbij hebben gekregen. We kennen elkaar pas een week, het voelt als een maand, maar het worden zeker jaren!

Ne place de Moldova! (we like Moldova, we houden van Moldavië)